Τι να μας κάνει και αυτός ο κρύος μήνας...
Πάλι καταθλιπτικές στιγμές και όνειρα άσπρα ή μαύρα ! χωρίς χρώμα ! ακόμα κ "όταν το χρώμα δεν αρέσει στα εκλεπτυσμένα άτομα" λόγω θολής εποχής, που λέει και ο φίλος μου, ίσως να παραθόλωσε αυτή η εποχή.
Έχω χάσει τον εσωτερικό μου χώρο. Εισβολείς μπήκαν και μου τάραξαν την ηρεμία. Το πόσο δύσκολο να επανέλθει πάλι πίσω. Επηρεάζομαι τόσο εύκολα τελικά. Ο καθένας μας θέλει το χωροχρόνο του ! Το μαγικό του τρυπάκι και την δική του εσωτερική συζήτηση. Ισως εαν ειχα και περισσοτερο χρόνο τελικά να τα είχα μόνο με τον εαυτό μου. Να τον αγαπήσω πιο πολύ από όλους. Ενέργεια, ενέργεια..... ενεργεια χαμένη. Ποιός έχει ωριμάσει για να μπορεί να βλέπει στα πρόσωπα των ανθρώπων ποιος αξίζει τελικά να δεχτεί όλη αυτή την προσοχή και την μητρική συμπεριφορά? Κανείς ?????? Πού είναι οι φίλοι ? (Εμειναν πίσω στα Χανιά μάλλον) ! Πόσο άσχημο είναι να μιλάς στους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν και να ζητάς απεγνωσμένα ένα βλέμμα κατανόησης, ή ακόμα και ένα χάδι στην πλάτη. Αληθινό, όπως αυτό που μοιράζεσαι εσύ μαζί τους. Πόσο όμορφο είναι να μην είχαμε ποτέ παράπονο. Κανένα αλμυρό δάκρυ πλέον! όλα να ήταν γλυκά ! Όμορφα χρωματιστά βλέμματα. Τι σκατοκενό είναι αυτό εδώ στο χειμώνα. . . . Ολοι ξένοι.
Παρόλο που οι επιλογές είναι δικές μας - ακόμα και όταν γνωρίζεις ότι ακόμα και η κατάθλιψη λόγω έλλειψης βιταμίνης D δεν μπορεί να δικαιολογήσει την μιζέρια σου, κάποιες στιγμές απλά ούτε τη σκέψη μου δεν μπορώ να ανασυγκροτήσω. Χωρίς να είμαι βλάκας! Απλά θα προτιμούσα να είχα τα @@@ να τα έλεγα στους βλάκες καινούριους φίλους μου, όλα! Έξω από τα δοντια! Αλλά όταν λες και την πικρή αλήθεια είναι η δική σου αλήθεια. Δεν ξέρεις εαν ο άλλος θα τη δεχτεί και σίγουρα δεν ειναι τόσο εύκολο να έχει κ ο συνομιλητής σου τον ίδιο άμεσο και αληθινό τρόπο. Το μόνο λάθος είναι ότι έχω υπομονή, υπομονή,υπομονή αλλά εξαντλείται κάποια στιγμή, θέλει να βγει όλος ο χείμμαρος έξω! δεν γίνεται να μείνει μεσα μου να φουσκώνει και να τυραννιέμαι! Αλλά το ξέσπασμα συνηθως είναι το λάθος! Αυτό το ξέσπασμα ή θα πάρει σβάρνα λάθος θύματα ή θα πάρει σβάρνα το σουπερθύμα εαυτό μου που τα καταπνίγει όλα! Η που τουλάχιστον προσπαθεί! Δεν μπορώ όμως να το αποφύγω! Η ισορροπία καταρρίφθηκε! Αλληλοαναιρέσεις ... Κανένα καλό όνειρο! Μόνο εφιάλτες! Επανήλθαν οι εφιάλτες και οι αυπνίες! Πάλι κάτι χάνω, πάλι κατι λείπει ! πάλι κατάθλιψη πάλι Φλεβάρης ! Πάλι είσαι μακρία ρε γαμώτι! Πάλι σε αναζητώ παντού, πάλι ακούω τα τραγούδια σου. Πάλι είμαι αδύναμη, παρότι δεν το δείχνω! Κανείς δε με ξέρει καλά ! Κανείς δε μπορεί να φανταστεί ότι ένας μεγαλόσωμος άνθρωπος δεν είναι όσο ¨ούγκ¨ φαίνεται ! και πως και αυτος οπως και εσείς, όπως και όλοι μας έχουμε ανάγκη από μια ειλικρινή αγκαλιά ! από μια αθώα σκατοαγκαλιά! Από ένα άγγιγμα ! Γιατί κανείς να μην το παραδέχεται ξεκάθαρα? Και γιατί εγώ να πρέπει να το καταλαβαίνω ότι σας λείπει και να σας δίνω το χάδι και την αγκαλιά και εγώ να μην παίρνω τίποτε feedback? Ποιος σου είπε οτι εγώ δεν εχω την ίδια ανάγκη με σένα? Με ποιο δικαίωμα δε μπορώ να μοιραστώ τη σκέψεις μου ?
Κάπου διάβασα αυτό.....
"Αγαπάμε τους ανθρώπους που ξεγυμνώνονται, κυριολεκτικά και μεταφορικά,
στον έρωτα ή στη φιλία, όχι μονάχα από πόθο κτήσης ή από ανάγκη για
πλησίασμα, μα και "!!!γιατί κάτι μας έχουν μεταγγίσει ύπουλα οι μανάδες
μας!!!!" με τις πρώτες εκείνες στιγμές και ώρες και νύχτες που περάσαμε
στον κόρφο τους, που κάνουν στα μάτια μας τον γυμνωμένο ένα μωρό που
χρειάζεται κι αυτό την αγκαλιά του."
Αυτό το παιδί το έχουμε όλοι μας μεσα μας! Αυτός ο γυμνός άνθρωπος εχει την ανάγκη σας όσο σκληρός και να είναι ! Οση δύναμη και να έχει! Η αγκαλιά και το βλέμμα της κατανόησης είναι αυτό που με δυναμώνει!
Ποτέ κανείς δε θα το καταλάβει !!!!!
Η ίσως να είναι τόσο λαθος μου να το κρύβω!
Για αυτό βοηθάει η ποίηση!
Βy Eφη Καλογεροπούλου ("Αμμος")
Από την ΤΡΙΤΗ ΝΥΧΤΑ
Χάθηκες μάνα
χάνεσαι
σε φύσηξε ο αέρας
σε παίρνει
και φεύγεις νύχτα, μια φλόγα
τόση δα φλογίτσα που ανεβαίνει
και σβήνει στον αέρα.
ένα φωτάκι σα κι αυτό που βλέπεις
στο απέναντι μπαλκόνι,
Όχι δεν είναι φωτιά μάνα
που κατεβαίνει από το βουνό
πρόσεχε θα σε καταπιεί
μη το κοιτάς!
Και οι σκιές στο ταρατσάκι
αυτά τα πλυμένα καθαρά πουκάμισα
κρεμασμένοι άνθρωποι,
κορμάκια που δροσίζονται.
Ας είναι μάνα
αν σκαρφαλώσεις στο πεύκο απέναντι
πόσα μέτρα απέχεις απ’ το Θεό;
Είναι πολλοί εκεί σκαρφαλωμένοι απόψε
ποιος ξέρει, μια φορά το χρόνο ανεβαίνουν
θα το χουν τάμα φαίνεται.
Μαύρο ποτάμι ο κόσμος, μάνα
«Την καλοσύνη του ήθελα, πίστεψέ με»
σ΄ακούω να μου λες
«μα πνίγηκα όμως, πνίγηκα».
