Πόσο όμορφο μπορεί να είναι το χιόνι?
Είναι άσπρο και αγνό...Σαν τις σκέψεις ενός έρωτα. Πέφτει σιγά σιγά και σκεπάζει τα πάντα γύρω σου. Σε αποσπά από κάθετι που έχεις να κάνεις και παρόλα αυτά πάλι χαμογελάς.
Η ομορφιά του χιονιού είναι παρόμοια με την ομορφιά των άσπρων κυμάτων της θάλασσας. Σε ταξιδεύει...
Έρωτες έρχονται στη μνήμη μου.... Σκέφτεσαι κάποιον που θα ήθελες να είστε μαζί να κοιτάζεις είτε τα κύματα, είτε το χιόνι, αγκαλιασμένοι...
Σαν το καταπληκτικό διήγημα του Παπαδιαμάντη "Ερωτας στο χιόνι"...... Φανταστικός έρωτας που δεν ήρθε ποτέ!
"Τὴν ἄλλην βραδιάν, τὴν τελευταίαν, νύκτα, μεσάνυκτα, ἐπανῆλθε μεθυσμένος πλειότερον παράποτε.
Δὲν ἔστεκε πλέον εἰς τὰ πόδια του, δὲν ἐκινεῖτο οὐδ' ἀνέπνεε πλέον.
Χειμὼν βαρύς, οἰκία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη. Μοναξία, ἀνία,
κόσμος βαρύς, κακός, ἀνάλγητος. Ὑγεία κατεστραμμένη. Σῶμα βασανισμένον,
φθαρμένον, σωθικὰ λυωμένα. Δὲν ἠμποροῦσε πλέον νὰ ζήσῃ, νὰ αἰσθανθῇ, νὰ
χαρῇ. Δὲν ἠμποροῦσε νὰ εὕρῃ παρηγορίαν, νὰ ζεσταθῇ. Ἔπιε διὰ νὰ σταθῇ,
ἔπιε διὰ νὰ πατήσῃ, ἔπιε διὰ νὰ γλιστρήσῃ. Δὲν ἐπάτει πλέον ἀσφαλῶς τὸ
ἔδαφος.
Ηὗρε τὸν δρόμον, τὸν ἀνεγνώρισεν. Ἐπιάσθη ἀπὸ τὸ ἀγκωνάρι. Ἐκλονήθη. Ἀκούμβησε τὶς πλάτες, ἐστύλωσε τὰ πόδια. Ἐμορμύρισε:
− Νὰ εἶχαν οἱ φωτιὲς ἔρωτα!… Νὰ εἶχαν οἱ θηλιὲς χιόνια…"
Έτσι κ εγώ διαβάζοντας Καντ και την ηθική του φιλοσοφία έχω χαθεί στο χιονισμένο τοπίο που βλέπω έξω από το παράθυρο μου. Είναι το μόνο που με κάνει να χαμογελώ.. Δεν μπορώ να βρω όρεξη για τίποτε άλλο. Για διάβασμα εξεταστικής, για εργασία, για μαγείρεμα, για τίποτα.. Απλά θα 'θελα όπως και χθες βράδυ να χτυπούσε το τηλέφωνο μου και να μου έλεγες "Μπορείς να έρθεις κάτω να μου ανοίξεις για 2 λεπτά? ". Και μετά απλά να μου έλεγες πάμε να παίξουμε στο χιόνι! και ας αρρωστήσουμε δε με νοιάζει! Θα σου κάνω τσάι και θα σε τρίβω σε όλο σου το κορμί. Θα σου χαιδεύω το σβέρκο που τόσο πολύ σου αρέσει και απλά θα καθόμαστε στο παράθυρο και θα χαζεύουμε το χιόνι... Και μέσα θα είναι τα πάντα ζεστά! Ενώ έξω όλα θα είναι παγωμένα! Όπως και οι μύτες μας χθες !!!!!!
Διώχνω τον "μηχανικό" που έχω μεσα μου αυτή τη στιγμή... Θα ήθελα να ξέρω εαν το κάνεις και εσύ.....Δε γίνεται απλά να απομακρυνθούμε από την καθημερινότητα των τελευταίων 3 μηνών ?
Μα γιατί να πρέπει να μελετάμε τόσο? Χάνουμε όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που θα μπορούσαν να μας έχουν φέρει τόσο κοντά! Ακόμα πιο κοντά! Δε μου φτάνει μόνο μια μπύρα στο μπαρ.. Δε μου φτάνει μόνο 2 ώρες κυριακάτικο διάλειμμα για φαγητό. Δε μου φτάνει μόνο μισή ώρα διάλειμμα στη βιβλιοθήκη......
Θέλω να κάνουμε μια μέρα διαλειμμα οι 2 μας!Κ ας μη μιλάμε! Δε με πειράζει..... Απλά να είμαστε αγκαλιά και να περπατάμε στο μαγικό λευκό χιόνι. Ή αν κρυώνεις απλά να τρώμε σοκολάτα μέσα στο δωμάτιο μας και να παρατηρούμε μικρές και μεγάλες νιφάδες χιονιού να πέφτουν και να ασπρίζουν τις σκεπές, το δρόμο, τα δέντρα, τις λάμπες, τα ποδήλατα...........
Πόσο να προσπαθώ να κρύψω πλέον την ανάγκη μου να με κοιτάξεις στα μάτια και να πάρω το θάρρος να σε ακουμπήσω και να σε αγγίξω μαγικά για να σε ζεστάνω, ενώ κάνει κρύο.....
Θέλω να με ερωτευτείς και εσύ Dear T. Δε θέλω να παγώσω στο χιόνι όπως ο ήρωας του Παπαδιαμάντη, που δεν τον ερωτεύτηκε κανείς. Ο καθένας θέλει μια ζεστή αγκαλιά ειδικά όταν ο χειμώνας είναι δύσκολος...
Ελπίζω να βρω την δύναμη να σε πάρω να πάμε να παιξουμε χιονοπόλεμο..... Απλώς για να μου δώσεις αυτή την πολυπόθητη ζεστή αγκαλιά μετά το κρύο!!!
Completely in love......
A.
