Your ignorance

Your ignorance

While you are away, lies where coming into your door
When you were stressed, my mind was calming you down

What is scaring you away from me?
Where is your mind, my dear...

Why your mind is full of boxes....?
When I see your green eyes full of passion and mystery
I wonder why you cannot see the same fear into my eyes

The fear of losing you, the fear of losing me

I wait for your smile every day.
My secret is my wish for you to be here

Be here alive and pure with me 

In my reality as in my dreams.

When you speak into my ear, I never listen.
I feel your breath and I close my eyes,

I wait for your touch and your cute laugh,

your words your sweet words.

Why you are so ignorant?
I would fly with you to anywhere.
I would hug you every time you feel weak.
I would always smile to you. 

Because you are the only one accepting me.

I was never sweet for anybody else except you.
I forgot how is to be kind and sweet for someone.

I know how is to care for somebody else.

What is real, what is fake?
Your real careness.
I can see, we made ourselves happier than before.

I can read your eyes.

Why are we so ignorant?

Why  don't we embrace our love?

Why so lonely, so afraid?

Why not together?

Άγρυπνη νύχτα

Κάθισα σε μια ξύλινη καρέκλα.
Δεν ήταν εύκολο να ισορροπήσω τις σκέψεις μου.
Απέναντι μου στον άσπρο τοίχο,
μια αδύνατη κομψή φιγούρα.
Γελάω και δεν αποκρίνεται.
Είναι μια φιγούρα, σκέφτομαι.
Όχι δεν είναι φιγούρα, είσαι εσύ.
Πλησιάζεις την καρέκλα, γελάω.
Δεν μιλάς, μόνο κοιτάζεις την καρέκλα.
Δεν σε κοιτάζω, κοιτάζω τη φιγούρα σου.
Είναι τόσο λεπτή, άυλη φιγούρα.
Το βλέμμα σου είναι εκφραστικό και παιγνιώδες.
Απλά το χαμηλώνεις και
φυσάς ανάμεσα στα ανοιχτά μου πόδια μου.
Ανατριχίλα ο ήχος σου.
Η ανάσα σου, σαν μελωδία πλημμύρισε
και καθήλωσε το κορμί μου.

Ολοκλήρωση.

Ύστερα ανοίγω τα μάτια...
Βλέπω μόνο τον λευκό τοίχο.

Vitruvius

Η ηρεμία διασπειρόταν στο κελάιδισμα των πουλιών, στο θρόισμα των φύλλων, μέσα στα λουλούδια και στο καταπράσινο τοπίο του νεκροταφείου. O ήλιος έκαιγε και το άσπρο δέρμα των παρευρισκόμενων κατευθείαν έπαιρνε ένα θερμό βαθύ ροζ χρώμα. 

Δύο κοπέλες ταξίδευαν διαβάζοντας λογοτεχνία, ένα ζευγάρι ηρεμούσε παίζοντας με τις ανθισμένες μαργαρίτες και ο άνθρωπος του Βιτρούβιου, γεμάτος τατουάζ, προσπαθούσε να κοιμηθεί αλλά μάταια.

Ο ήλιος δεν τον άφηνε...

 Η ηρεμία ήταν διάχυτη "εν παντί τόπω" , όπως τα τατουάζ στο κορμί του. Τα έντομα του χάιδευαν το ηλιοκαμμένο σώμα του και εκείνος χαμογελούσε.

Σε ένα τέτοιο παράξενο μέρος όπως το κοιμητήριο, ακόμα κ η παρουσία των εντόμων είναι επιθυμητή.

Ο άνθρωπος του Βιτρούβιου περιτριγυρίζεται από λουλούδια και πεταλούδες. Σχηματίζουν την ολοκλήρωση της φιγούρας του που εγγράφεται στον κύκλο και προεκτείνεται συμμετρικά στο τετράγωνο... Το απόλυτο σύμπαν... και η απόλυτη ηρεμία.,, Η φωνή του δεν ακούγεται... Είναι χαλαρός και παίζει κιθάρα στις πεταλούδες του.

Η παρουσία του επιβλήθηκε στο χώρο καθώς ακόμη και το δροσερό αεράκι σταμάτησε να χαϊδεύει τα φύλλα. H μελωδία των πουλιών, με τη μελωδία της κιθάρας του συντονίστηκαν. Ο Βετρούβιος παρατήρησε το σκηνικό, γύρισε το κεφάλι του 180 μοίρες και χαμογέλασε.

Είχε καταφέρει να δώσει στους ζωντανούς, την ηρεμία των νεκρών...

Τελικά "ο θάνατος δε αξίζει να σε φοβίζει" .... είπε...
Χαμογέλασε ξανά, φόρεσε τα ρούχα του και απομακρύνθηκε από το τοπίο.

Έμειναν μονάχα τα λουλούδια, τα φύλλα, τα πουλιά και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου...

-Α.

Red song

Τι όμορφες μέρες περνούν με παρέα τον εαυτό μου και τους νέους ανθρώπους που τείνουν να ενταχθούν στον φιλικό μου κύκλο. Γνωρίζεσαι σιγά σιγά. Καλοσύνη....αγάπη και άνοιξη! ....

Τα διάφορα χρώματα με κάνουν να αισθάνομαι όπως όταν έκανα κύκλους μόνη μου στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς σκοτούρες... περιμένοντας ολοένα και κάποιον φίλο μου να τελειώσει τη δουλεια ή τη σχολή του για να κάνουμε μαζί βόλτες. Ασπρα, κόκκινα κίτρινα, πράσινα, μπλέ...μπλεεεεεεεεεεεε... Σαν τους ωκεανούς και τις θάλασσες και τον γαλάζιο ελληνικό ουρανό, σαν τα γαλάζια μάτια του ντόπιου λαού.. Όλα αυτά απλά περνούν ως όμορφες σκέψεις γιατί στο "δανικό " ουρανό το μόνο όμορφο που μπορείς να κάτσεις να χαζέψεις δεν είναι ο χρυσαφένιος ήλιος- όχι αυτός- αλλα τα σμήνη που χορεύουν 2 φορές την εβδομάδα ....

Έχει και ο ήχος αυτός τα χρώματα του... Πόσα χρώματα... Ασπρα σύννεφα... όνειρα, πουλιά, φτερά....

Και ένα τραγούδι τελείως ερωτικό..ίσως και λίγο θλιμμένο...εως αρκετά.. 24 φορές repeat από την ώρα που μου το "έστειλες".... Λάθος ή σωστό δεν ξέρω... Πολλές σκέψεις και χρώματα ήρθαν στο μυαλό μου.... ¨οχι μαζί σου αλλά χρώματα, ήχοι, αναμνήσεις και διαθέσεις από το παρελθόν. Μακάρι να ήξερα τι σου θυμίζει κ εσένα το τραγούδι αυτό.. .Για να σε νιώσω όχι στο μαύρο... Αλλά στο μπλε, στο κοκκινο, στο πράσινο και στο άσπρο.... Πόσο σε αγάπησα με αυτό το ρομαντικό τραγούδι. Δε γίνεται να μην με άγγιζε... Μετά την 25 φορά φέρνω ξανά στο μυαλό μου, την Πέμπτη που περάσαμε μαζί και μου είπες "τι όμορφα περάσαμε.... Χρωματιστή μέρα"...... Δεν είχε σύννεφα... Ούτε στον ουρανό, ούτε στα μάτια σου, ούτε στα λόγια σου... Νιώθω απίστευτα όμορφα όταν σε κάνω να αισθάνεσαι καλά! Θα ήθελα να περάσουμε ακόμα καλύτερα... Κ να σε κάνω να αισθάνεσαι ακόμα πιο όμορφα ..... Χωρίς καμία παρεξήγηση και χωρίς κανένα "βρωμόξυλο" και χωρίς φόβο..... Δε μπορείς να φοβάσαι κάποιον που ό,τι "του ζητήσεις" το κάνει.... Πως να μπορέσω να έχω λογική να σε αφήσω....??? Οταν τολμάς να μου στέλνεις κάτι τέτοια τρομερά τραγούδια... Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σε ονειρεύομαι και να ελπίζω να σε ξαναδώ άλλη μια φορά για καποιο λόγο στο δωμάτιο μου.... Η ακόμα και στο δικό σου... να σε προσέχω και να σε αγγίζω για να κοιμάσαι....Και να μην ειναι στα μάυρα αλ΄λά στα κόκκινα...... "Somewhere in the red, I taste your skin".................

Αφιερωμένο στον Τ. 

9.4.2013. 

"his eyes wrapped in all these dreams............"

 

P.S. I dream of a cloud.........I dream of you............

Φλεβάρισε!

Τι να μας κάνει και αυτός ο κρύος μήνας...
Πάλι καταθλιπτικές στιγμές και όνειρα άσπρα ή μαύρα ! χωρίς χρώμα ! ακόμα κ "όταν το χρώμα δεν αρέσει στα εκλεπτυσμένα άτομα"  λόγω θολής εποχής, που λέει και ο φίλος μου, ίσως να παραθόλωσε αυτή η εποχή.
Έχω χάσει τον εσωτερικό μου χώρο. Εισβολείς μπήκαν και μου τάραξαν την ηρεμία. Το πόσο δύσκολο να επανέλθει πάλι πίσω. Επηρεάζομαι τόσο εύκολα τελικά. Ο καθένας μας θέλει το χωροχρόνο του ! Το μαγικό του τρυπάκι και την δική του εσωτερική συζήτηση. Ισως εαν ειχα και περισσοτερο χρόνο τελικά να τα είχα μόνο με τον εαυτό μου. Να τον αγαπήσω πιο πολύ από όλους. Ενέργεια, ενέργεια..... ενεργεια χαμένη. Ποιός έχει ωριμάσει για να μπορεί να βλέπει στα πρόσωπα των ανθρώπων ποιος αξίζει τελικά να δεχτεί όλη αυτή την προσοχή και την μητρική συμπεριφορά? Κανείς ?????? Πού είναι οι φίλοι ? (Εμειναν πίσω στα Χανιά μάλλον) ! Πόσο άσχημο είναι να μιλάς στους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν και να ζητάς απεγνωσμένα ένα βλέμμα κατανόησης, ή ακόμα και ένα χάδι στην πλάτη. Αληθινό, όπως αυτό που μοιράζεσαι εσύ μαζί τους. Πόσο όμορφο είναι να μην είχαμε ποτέ παράπονο. Κανένα αλμυρό δάκρυ πλέον! όλα να ήταν γλυκά ! Όμορφα χρωματιστά βλέμματα. Τι σκατοκενό είναι αυτό εδώ στο χειμώνα. . . . Ολοι ξένοι.
Παρόλο που οι επιλογές είναι δικές μας - ακόμα και όταν γνωρίζεις ότι ακόμα και η  κατάθλιψη λόγω έλλειψης βιταμίνης D δεν μπορεί να δικαιολογήσει την μιζέρια σου, κάποιες στιγμές απλά ούτε τη σκέψη μου δεν μπορώ να ανασυγκροτήσω. Χωρίς να είμαι βλάκας! Απλά θα προτιμούσα να είχα τα @@@ να τα έλεγα στους βλάκες καινούριους φίλους μου, όλα! Έξω από τα δοντια! Αλλά όταν λες και την πικρή αλήθεια είναι η δική σου αλήθεια. Δεν ξέρεις εαν ο άλλος θα τη δεχτεί και σίγουρα δεν ειναι τόσο εύκολο να έχει κ ο συνομιλητής σου τον ίδιο άμεσο και αληθινό τρόπο. Το μόνο λάθος είναι ότι έχω υπομονή, υπομονή,υπομονή αλλά εξαντλείται κάποια στιγμή, θέλει να βγει όλος ο χείμμαρος έξω! δεν γίνεται να μείνει μεσα μου να φουσκώνει και να τυραννιέμαι! Αλλά το ξέσπασμα συνηθως είναι το λάθος! Αυτό το ξέσπασμα ή θα πάρει σβάρνα λάθος θύματα ή θα πάρει σβάρνα το σουπερθύμα εαυτό μου που τα καταπνίγει όλα! Η που τουλάχιστον προσπαθεί! Δεν μπορώ όμως να το αποφύγω! Η ισορροπία καταρρίφθηκε! Αλληλοαναιρέσεις ... Κανένα καλό όνειρο! Μόνο εφιάλτες! Επανήλθαν οι εφιάλτες και οι αυπνίες! Πάλι κάτι χάνω, πάλι κατι λείπει ! πάλι κατάθλιψη πάλι Φλεβάρης ! Πάλι είσαι μακρία ρε γαμώτι! Πάλι σε αναζητώ παντού, πάλι ακούω τα τραγούδια σου. Πάλι είμαι αδύναμη, παρότι δεν το δείχνω! Κανείς δε με ξέρει καλά ! Κανείς δε μπορεί να φανταστεί ότι ένας μεγαλόσωμος άνθρωπος δεν είναι όσο ¨ούγκ¨ φαίνεται ! και πως και αυτος οπως και εσείς, όπως και όλοι μας έχουμε ανάγκη από μια ειλικρινή αγκαλιά ! από μια αθώα σκατοαγκαλιά! Από ένα άγγιγμα ! Γιατί κανείς να μην το παραδέχεται ξεκάθαρα? Και γιατί εγώ να πρέπει να το καταλαβαίνω ότι σας λείπει και να σας δίνω το χάδι και την αγκαλιά και εγώ να μην παίρνω τίποτε feedback? Ποιος σου είπε οτι εγώ δεν εχω την ίδια ανάγκη με σένα? Με ποιο δικαίωμα δε μπορώ να μοιραστώ τη σκέψεις μου ?
Κάπου διάβασα αυτό.....
"Αγαπάμε τους ανθρώπους που ξεγυμνώνονται, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στον έρωτα ή στη φιλία, όχι μονάχα από πόθο κτήσης ή από ανάγκη για πλησίασμα, μα και "!!!γιατί κάτι μας έχουν μεταγγίσει ύπουλα οι μανάδες μας!!!!" με τις πρώτες εκείνες στιγμές και ώρες και νύχτες που περάσαμε στον κόρφο τους, που κάνουν στα μάτια μας τον γυμνωμένο ένα μωρό που χρειάζεται κι αυτό την αγκαλιά του."
Αυτό το παιδί το έχουμε όλοι μας μεσα μας! Αυτός ο γυμνός άνθρωπος εχει την ανάγκη σας όσο σκληρός και να είναι ! Οση δύναμη και να έχει! Η αγκαλιά και το βλέμμα της κατανόησης είναι αυτό που με δυναμώνει!
Ποτέ κανείς δε θα το καταλάβει !!!!!
Η ίσως να είναι τόσο λαθος μου να το κρύβω!
Για αυτό βοηθάει η ποίηση!


Βy Eφη Καλογεροπούλου ("Αμμος")
Από την ΤΡΙΤΗ ΝΥΧΤΑ

Χάθηκες μάνα
χάνεσαι
σε φύσηξε ο αέρας
σε παίρνει
και φεύγεις νύχτα, μια φλόγα
τόση δα φλογίτσα που ανεβαίνει
και σβήνει στον αέρα.
ένα φωτάκι σα κι αυτό που βλέπεις
στο απέναντι μπαλκόνι,
Όχι δεν είναι φωτιά μάνα
που κατεβαίνει από το βουνό
πρόσεχε θα σε καταπιεί
μη το κοιτάς!
Και οι σκιές στο ταρατσάκι
αυτά τα πλυμένα καθαρά πουκάμισα
κρεμασμένοι άνθρωποι,
κορμάκια που δροσίζονται.
Ας είναι μάνα
αν σκαρφαλώσεις στο πεύκο απέναντι
πόσα μέτρα απέχεις απ’ το Θεό;
Είναι πολλοί εκεί σκαρφαλωμένοι απόψε
ποιος ξέρει, μια φορά το χρόνο ανεβαίνουν
θα το χουν τάμα φαίνεται.
Μαύρο ποτάμι ο κόσμος, μάνα
«Την καλοσύνη του ήθελα, πίστεψέ με»
σ΄ακούω να μου λες
«μα πνίγηκα όμως, πνίγηκα».

Μπροστά στο παράθυρο...

Η υγρή σου ματια εμφανίστηκε πίσω από το παράθυρο
πάγωσε το χλωμό μου πρόσωπο
αγαπήθηκε ξαφνικά απ'τη μίζερη καρδιά μου-
εντόπισε το παγωμένο της κομμάτι και
έλιωσε την ενοχλητική κρυσταλλική μορφή του.

Οι υδρατμοί απέβαλαν ξαφνικά κάθε αρνητική αίσθηση.
Συναμα το "παρανοϊκό" μου βλέμμα απέκτησε δέκτη εσένα,
ακόμη κ αν βρίσκεσαι πισω από το πάράθυρο.

Καθε ανησυχία απομακρύνθηκε.
Η καρδιά ζεστάθηκε δεν ειναι πλεον ευάλωτη.
Χτυπάει σαν τρελή.

Η εικόνα σου έφυγε.Περιμένω απλά να επιστρέψει.
Μπροστά από το πάράθυρο.
Αποδίδοντας καινούργια συνασθήματα.

Κανοντας ήσυχη την παραμικρή απρόβλεπτη ταραχή μου.

White snow

Πόσο όμορφο μπορεί να είναι το χιόνι?

Είναι άσπρο και αγνό...Σαν τις σκέψεις ενός έρωτα. Πέφτει σιγά σιγά και σκεπάζει τα πάντα γύρω σου. Σε αποσπά από κάθετι που έχεις να κάνεις και παρόλα αυτά πάλι χαμογελάς.

Η ομορφιά του χιονιού είναι παρόμοια με την ομορφιά των άσπρων κυμάτων της θάλασσας. Σε ταξιδεύει...

Έρωτες έρχονται στη μνήμη μου.... Σκέφτεσαι κάποιον που θα ήθελες να είστε μαζί να κοιτάζεις είτε τα κύματα, είτε το χιόνι, αγκαλιασμένοι... 

Σαν το καταπληκτικό διήγημα του Παπαδιαμάντη "Ερωτας στο χιόνι"...... Φανταστικός έρωτας που δεν ήρθε ποτέ!

"Τὴν ἄλλην βραδιάν, τὴν τελευταίαν, νύκτα, μεσάνυκτα, ἐπανῆλθε μεθυσμένος πλειότερον παράποτε.

Δὲν ἔστεκε πλέον εἰς τὰ πόδια του, δὲν ἐκινεῖτο οὐδ' ἀνέπνεε πλέον.

Χειμὼν βαρύς, οἰκία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη. Μοναξία, ἀνία, κόσμος βαρύς, κακός, ἀνάλγητος. Ὑγεία κατεστραμμένη. Σῶμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικὰ λυωμένα. Δὲν ἠμποροῦσε πλέον νὰ ζήσῃ, νὰ αἰσθανθῇ, νὰ χαρῇ. Δὲν ἠμποροῦσε νὰ εὕρῃ παρηγορίαν, νὰ ζεσταθῇ. Ἔπιε διὰ νὰ σταθῇ, ἔπιε διὰ νὰ πατήσῃ, ἔπιε διὰ νὰ γλιστρήσῃ. Δὲν ἐπάτει πλέον ἀσφαλῶς τὸ ἔδαφος.

Ηὗρε τὸν δρόμον, τὸν ἀνεγνώρισεν. Ἐπιάσθη ἀπὸ τὸ ἀγκωνάρι. Ἐκλονήθη. Ἀκούμβησε τὶς πλάτες, ἐστύλωσε τὰ πόδια. Ἐμορμύρισε:

− Νὰ εἶχαν οἱ φωτιὲς ἔρωτα!… Νὰ εἶχαν οἱ θηλιὲς χιόνια…"

Έτσι κ εγώ διαβάζοντας Καντ και την ηθική του φιλοσοφία έχω χαθεί στο χιονισμένο τοπίο που βλέπω έξω από το παράθυρο μου. Είναι το μόνο που με κάνει να χαμογελώ.. Δεν μπορώ να βρω όρεξη για τίποτε άλλο. Για διάβασμα εξεταστικής, για εργασία, για μαγείρεμα, για τίποτα.. Απλά θα 'θελα όπως και χθες βράδυ να χτυπούσε το τηλέφωνο μου και να μου έλεγες "Μπορείς να έρθεις κάτω να μου ανοίξεις για 2 λεπτά? ". Και μετά απλά να μου έλεγες πάμε να παίξουμε στο χιόνι! και ας αρρωστήσουμε δε με νοιάζει! Θα σου κάνω τσάι και θα σε τρίβω σε όλο σου το κορμί. Θα σου χαιδεύω το σβέρκο που τόσο πολύ σου αρέσει και απλά θα καθόμαστε στο παράθυρο και θα χαζεύουμε το χιόνι... Και μέσα θα είναι τα πάντα ζεστά! Ενώ έξω όλα θα είναι παγωμένα! Όπως και οι μύτες μας χθες !!!!!! 

Διώχνω τον "μηχανικό" που έχω μεσα μου αυτή τη στιγμή... Θα ήθελα να ξέρω εαν το κάνεις και εσύ.....Δε γίνεται απλά να απομακρυνθούμε από την καθημερινότητα των τελευταίων 3 μηνών ?

Μα γιατί να πρέπει να μελετάμε τόσο? Χάνουμε όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που θα μπορούσαν να μας έχουν φέρει τόσο κοντά! Ακόμα πιο κοντά! Δε μου φτάνει μόνο μια μπύρα στο μπαρ.. Δε μου φτάνει μόνο 2 ώρες κυριακάτικο διάλειμμα για φαγητό. Δε μου φτάνει μόνο μισή ώρα διάλειμμα στη βιβλιοθήκη...... 

Θέλω να κάνουμε μια μέρα διαλειμμα οι 2 μας!Κ ας μη μιλάμε! Δε με πειράζει..... Απλά να είμαστε αγκαλιά και να περπατάμε στο μαγικό λευκό χιόνι. Ή αν κρυώνεις απλά να τρώμε σοκολάτα μέσα στο δωμάτιο μας και να παρατηρούμε μικρές και μεγάλες νιφάδες χιονιού να πέφτουν και να ασπρίζουν τις σκεπές, το δρόμο, τα δέντρα, τις λάμπες, τα ποδήλατα...........

Πόσο να προσπαθώ να κρύψω πλέον την ανάγκη μου να με κοιτάξεις στα μάτια και να πάρω το θάρρος να σε ακουμπήσω και να σε αγγίξω μαγικά για να σε ζεστάνω, ενώ κάνει κρύο.....

Θέλω να με ερωτευτείς και εσύ Dear T. Δε θέλω να παγώσω στο χιόνι όπως ο ήρωας του Παπαδιαμάντη, που δεν τον ερωτεύτηκε κανείς. Ο καθένας θέλει μια ζεστή αγκαλιά ειδικά όταν ο χειμώνας είναι δύσκολος...

Ελπίζω να βρω την δύναμη να σε πάρω να πάμε να παιξουμε χιονοπόλεμο..... Απλώς για να μου δώσεις αυτή την πολυπόθητη ζεστή αγκαλιά μετά το  κρύο!!!

Completely in love......

A.