13.6.14

Άγρυπνη νύχτα

Κάθισα σε μια ξύλινη καρέκλα.
Δεν ήταν εύκολο να ισορροπήσω τις σκέψεις μου.
Απέναντι μου στον άσπρο τοίχο,
μια αδύνατη κομψή φιγούρα.
Γελάω και δεν αποκρίνεται.
Είναι μια φιγούρα, σκέφτομαι.
Όχι δεν είναι φιγούρα, είσαι εσύ.
Πλησιάζεις την καρέκλα, γελάω.
Δεν μιλάς, μόνο κοιτάζεις την καρέκλα.
Δεν σε κοιτάζω, κοιτάζω τη φιγούρα σου.
Είναι τόσο λεπτή, άυλη φιγούρα.
Το βλέμμα σου είναι εκφραστικό και παιγνιώδες.
Απλά το χαμηλώνεις και
φυσάς ανάμεσα στα ανοιχτά μου πόδια μου.
Ανατριχίλα ο ήχος σου.
Η ανάσα σου, σαν μελωδία πλημμύρισε
και καθήλωσε το κορμί μου.

Ολοκλήρωση.

Ύστερα ανοίγω τα μάτια...
Βλέπω μόνο τον λευκό τοίχο.